فصل سکوت

آیا ارتباط و پیوستگی روحانیت با سیاست باعث کناره گیری مردم از دین و سیاست می شود؟

وظایف روحانیت :

1ـ دفاع از دین اسلام و تبیین و ترویج آن .2ـ بسط و تعمیق معرفت دینی ، در شرایط و دورانهای سخت تاریخی با امکانات محدود و ...3 ـ پیشگامی در نهضت های سیاسی در طول تاریخ در مقابل ظالمان و ستمگران و دفاع از حقوق مظلومان4ـ بسیج اجتماعی، لازم به ذکر است که روحانیت مهمترین عامل بسیج کننده و حرکت دهنده مردم به سوی اهداف و ارزشهای اسلامی و خیرخواهانه و دفاع از نوامیس دینی و ملی بوده است .5 ـ فراهم نمودن زمینه های جامعه پذیری اسلامی 6 ـ همبستگی اجتماعی ، از آنجا که جوامع اسلامی در حال تجربه کردن دوران گذرا از نظامات ضد دینی ، استبدادی و وابسته به نظامات «مترقی ، مردمی و مستقل » هستند در هر جامعه در حال گذرا ، ضریب همبستگی مردم پایین می آید . در این موقعیت وظایف دلسوزان و متفکران کمک در جهت کاهش بحرانها و برانگیختن حس همبستگی بیشتر در میان مردم است . و بهترین عامل برای انجام دادن این مهم در جامعه دینی «روحانیت» است .

اکنون می توان تصور کرد که اگر روحانیت در امور سیاسی و اجتماعی دخالت نکند چه مشکلاتی ایجاد می شود :1 ـ ارزشها و احکام اسلامی به تدریج از صحنه اجتماعی و فردی زندگی مسلمانان محو می شود .2 ـ در مسیر سیاسی حکومت دینی انحراف ایجاد می شود .3 ـ موجب وابستگی کشور به قدرت های سلطه گر و از دست رفتن استقلال ، آزادی ، وحدت و تمامیت ارضی کشور و چپاول منابع داخلی می شود.

امام راحل «ره» در این زمینه می فرمایند :« من با یقین شهادت می دهم که اگر افرادی غیر از روحانیت جلودار انقلاب و تصمیمات بودند ، امروز جز ننگ و ذلت در برابر آمریکا و جهانخواران و جز عدول از همه معتقدات اسلامی و انقلاب ، چیزی برایمان باقی نمی ماند.

 اکنون باید به قضاوت بنشینیم که بهترین راه چیست ؟

با توجه به دلایل عقلی و نقلی (آیات و روایات) و سیره پیامبر اکرم (ص) و معصومین (ع) ـ که با تمام قداستشان در امور سیاسی و اجتماعی دخالت کرده و اداره آن را برعهده می گرفتند ـ و با توجه به اثرات مثبتی که عالمان برجسته دینی در شرایط مقتضی . در توسعه ، پیشرفت ، رشد و شکوفایی جامعه در ابعاد مختلف دارند و با تجربه تلخ کنارزدن روحانیت از عرصه سیاست در طول تاریخ ـ به ویژه در عصر مشروطه ـ آیا سزاوار است که قائل به جدایی روحانیت دین مدار از سیاست شد و در دام توطئه های دشمنان ملت افتاد ؟

پس با توجه به واقعیات جامعه و دستاوردهای مثبتی که بعد از سالیان متمادی به برکت رشد و بالندگی دین در عرصه های مختلف زندگی ، در ایران اسلامی به وجود آمده است ؛ به نظر می رسد اصل حضور روحانیت در صحنه نه تنها به دین آسیب نمی زند بلکه یک ضرورت است . البته در این زمینه توجه به چند نکته ضروری است :

1ـ رفتار سیاسی روحانیت باید همچون حضرت امام (ره) نمایان گر رفتار سیاسی پیامبر (ص) و امامان (ع) باشد . چنین شیوه ای نه تنها موجب دین زدایی نمی شود ؛ بلکه باعث دین گرایی نیز خواهد شد .

2ـ فعالیت سیاسی نباید روحانیت را از وظیفه خطیر ارشاد ، هدایت و تبلیغ دینی و خدمات فرهنگی باز دارد .

3ـ حضور روحانیت در عرصه سیاست باید راهگشای دیگر دلسوزان و فعالان سیاسی دین مدار و ارزش گرا نیز باشد و آنان را از صحنه خارج نسازد .

4 _ وحدت و یکپارچگی روحانیت نباید دستخوش اغراض و گرایش های مختلف سیاسی شود .