فصل سکوت

ابن‏مسعود نقل مى‏کند که، دیدم حضرت على(ع) را که مشغول نماز است و در رکوع و سجودش مى‏گوید: اللهم بحق محمد صلى اللَّه علیه و آله و سلم عبدک اغفر للخاطئین من شیعتى« پروردگارا! به حق بنده‏ مقربت محمد صلى اللَّه علیه و آله و سلم خطاکاران از شیعیان مرا ببخش. »

از نزد او خارج شدم و به محضر رسول خدا (ص) شرفیاب شدم. ایشان را در حال نماز یافتم. دیدم که رسول خدا (ص) در نماز خود مى‏گوید:اللهم بحق على علیه‏السلام عبدک اغفر للخاطئین من امتى «خداوندا! خطاکاران از امت مرا، بحق على علیه‏السلام بنده‏ مقربت ببخش. »

از آنچه دیده بودم، در من وحشت و تردید بزرگى ایجاد شد. وقتى نماز رسول خدا (ص) به پایان رسید، خطاب به من فرمودند: اى پسر مسعود! آیا کافر شدى بعد از آنکه ایمان آورده بودى؟ عرض کردم، ابداً چنین نیست یا رسول‏اللَّه، بلکه على (ع) را دیدم که خداوند را به حق شما طلب مى‏کرد و شما را دیدم که خدا را به حق على (ع) مى‏خواندید. پس تردید کردم که کدامیک از شما نزد خدای عزوجل برترید.

پیامبر (ص) فرمودند: اى پسر مسعود، بنشین. پس من در مقابل، رسول خدا (ص) نشستم.

آن حضرت فرمودند: خداوند من و على (ع) را از نور عظمت و بزرگى خود خلق کرد، هزار سال قبل از آنکه سایر خلائق را بیافریند. زمانى که هیچ تسبیح و تقدیسى وجود نداشت.  پس نور مرا شکافت و از نور من آسمانها و زمین را آفرید. به خداى تبارک و تعالى قسم که من از آسمانها و زمین برترم. و چون نور على (ع) را منتشر ساخت عرش و کرسى از نور او خلق گردید؛ به پروردگار قسم که على (ع) از عرش و کرسى برتر است.

سپس نور حسن (ع) را باز کرد و لوح و قلم از نور او به وجود آمد و به خدا قسم که حسن از لوح و قلم نیز برتر است.

 و چون هستى را از نور حسین (ع) معطر کرد، بهشت و حوریان زیباروى از نور او پدیدار گشتند؛ واللَّه حسین از حورالعین برتر است.

 سپس همه‏ هستى از شرق تا به غرب تاریک ماند. ملائکه بر پروردگار از آن همه تاریکى و ظلمت شکایت کردند و خواستند که پروردگار تاریکى را از ایشان برطرف کند. پروردگار در اجابت خواسته آنان کلمه‏اى فرمود، از آن کلمه روحى خلق گردید، سپس کلمه‏اى دیگر فرمود و از آن کلمه نورى خلق شد پس آن نور را به آن روح اضافه کرد و آن را در بلندترین مکان عرش قرار داد. همه‏ عالم از شرق تا به غرب نورانى شد. آن روح آمیخته به نور خلق شده از لطف پروردگار کسى نیست، جز فاطمه زهرا و به همین دلیل او را زهرا نامیدند زیرا نورش آسمانها را روشن ساخت. در ادامه‏ این روایت زیبا پیامبر(ص) مى‏فرمایند: پسر مسعود، چون روز قیامت فرارسد، پروردگار به من و على (ع) مى‏فرماید: هرکس را که مى‏خواهید به بهشت داخل کنید و به جهنم بفرستید هرکس را که مى‏خواهید. و این قول پروردگار در قرآن مجید است که« القیا فى جهنم کل کفار عنید. هر کافر متکبر لجوج را به جهنم افکنید.« ق،آیه‏ 24»

 پس کافر کسى است که از نبوت من سرپیچى کند و عنید کسى است که از ولایت على (ع) و عترتش و محبت کردن به شیعیان و دوستانش سر باززند.