فصل سکوت

سه شنبه ها شب توسله ، شب دعا و شب حاجت خواستنه . سه شنبه ها که می شه دلها بیشتر بهانه می گیرند و بغض ها بیشتر می گیرند . دغدغه ها یکی می شه و دلها همه به یک سو روانه می شن ، اونم به طرف قبلگاه عشق ، سرزمین آرزوها یعنی جمکران .

جایی که می گن : مولامون،آقامون یعنی خورشید دلهامون ،همونی که ساهای سال انتظار طلوعش را داریم ، نماز عشق خونده . جمکران قدمگاه یه عشق خیلی بزرگه . یه عشق چندین هزار ساله که توی همة دلها لونه کرده . حتماً شما هم حداقل برای یه بار هم که شده به جمکران رفتید و حال و هوای اونجا رو درک کردید . حتماً از صفای تنها نشستن تو گوشه ای از حیاط بزرگش باخبرید . هرطرف رو که نگاه می کنی یه جلوه زیبایی از عشق رو می بینی . یکی تو سرما اونم سرمای شهر قم که تا مغز استخوان انسان فرو می ره یا تو گرما اونم گرمای نفس گیر این شهر ؛ نوزاد تازه به دنیا اومدش رو برای دستبوسی آورده . یکی با اینکه سن و سالی ازش گذشته و توان راه رفتن و حتی نشستن را هم نداره ؛ از یه جای دور برای زیارت اومده .یکی یه چفیه زیر پاش پهن کرده و روش نماز می خونه و یکی رو زمین اونم زمینی که خیلی وقتها نخواستیم گرد و غبارش به تن و لباسمون بشینه ، نشسته و داره زیارت نامه می خونه . اینجا یه قطعه از بهشته . اینجا دیگه گرما و سرما ، دیگه پیری و جوانی معنا نداره . اینجا تمام منیت ها از بین می ره و همه با هم یکی می شن و دعای توسل می خونن . هر کس غم یا غصه ای داره با ورود به این مکان مقدس غم و غصش فراموشش می شه و همه آرزوشون با هم یکی می شه و اونم بوسیدن قدوم مبارک آقاست .

یابن الحسن

 اگر عنایتی به این گدا کنی چه می شود   

                               مس وجود جان من طلا کنی چه می شود

خدا کند که بیایی                     خدا کند که بیایی ......