فصل سکوت

                                         اى غریبى که ز جد و پدر خویش جدائى                        خفته در خاک خراسان ، تو غریب الغربائى
                                          چه ثنا گویمت ، اى داور هفتاد و دو ملت                      که ثنا خوانده خدایت ، تو چه محتاج ثنائى
                                          اى شه یثرب و بطحا، تو غریبى به خراسان                    سرور جمله غریبان و معین الضعفائى
                                          اغنیا مکه روند و فقرا سوى تو آیند                              جان به قربان تو اى شاه که حج فقرائى
دردفتر تاریخ شیعه و در کتب و روایات از هشتمین امام با القاب زیادی نام برده اند اما معروفترین لقب آن حضرت«رضا»است و به این دلیل خداوند نام «رضا» را براى او برگزیده است چون ایشان در آسمانها در نزد خداوند تبارک و تعالى و در زمین میان پیامبران و امامان(ع) مورد رضایت بود و دل به خشنودى خدا سپرده بود. در تمایز امام هشتم از بقیه امامان شیعه و اینکه ایشان را به عنوان رضا مى شناسند, آمده است که: «از وقتى مخالفین از دشمنان آن حضرت به او راضى شدند, همچنانکه موافقین از یاران و دوستانش به او رضایت دادند و این خصوصیت در هیچکدام از پدران بزرگوارش نبود.»و جدّبزرگوارش پیامبر(ص)فرمود:«خداوند متعال نام او را «على» برگزید و در میان تمام خلایق راضى و رضا خواند؛ و او را شفیع شیعیان قرار داد که در روز قیامت به وسیله او نجات یابند و رستگار گردند.»
اباصلت هروى حکایت کند:«روزى دعبل خزاعى شاعر اهل بیت(ع)درشهرمرو به محضر مبارک امام رضا(ع)شرفیاب شد و اظهار داشت :« یاابن رسول اللّه ! قصیده اى در شأن و عظمت شما اهل بیت ، سروده ام و علاقه مندم آن را در محضر شما بخوانم ؟»امام (ع)فرمود:« بخوان.»
پس دعبل خزاعى قصیده خود را آغاز کرد؛ و چون به این شعر رسید:مى بینم که حقوق و شئون اهل بیت در بین غیر صاحبانش تقسیم گشته ، و دست ایشان از تمامى حقوق ، قطع و خالى گشته است .امام (ع) شروع به گریستن نمود؛ و پس از لحظه اى فرمود:« راست گفتى،اى خزاعى! حقیقت را بیان کرده اى.»و  هنگامى که این شعر را خواند:«همانا من در دنیا از روزگار آن وحشت داشته ام ؛ ولیکن امیدوارم بعد از مرگ به جهت علاقه و محبّت به شما اهل بیت در امنت و آسایش قرار گیرم.»سپس فرمود:«اى دعبل ! خداوند متعال تو را از سختى ها و شداید قیامت در امان دارد.»
وهمین‏که‏به‏این‏شعررسید:«و قبرنفس زکیّه‏یعنى؛امام موسى‏کاظم(ع)بغداداست،خداوندمتعال او رادرعالى‏ترین‏غرفه‏هاو مقامات اُخروى جای‏داده است.»
امام (ع)فرمود:« آیا مایلى دو قصیده هم من بسرایم و بر اشعارت افزوده شود؟»دعبل عرضه داشت : «بلى ، یاابن رسول اللّه !»
پس حضرت چنین سرود:«و قبر دیگرى در طوس خواهد بود، که چه ظلم ها و مصیبت هائى را متحمّل شده و درونش را از زهر جفا به آتش کشیده اند که تا روز محشر سوزان است .و خداوند، حجّت خود یعنى ؛ امام زمان (عج)را مى فرستد و تمام ناراحتى ها و اندوه ما اهل بیت را برطرف مى گرداند.»
بعد از آن ، دعبل سؤ ال کرد:« این قبر چه کسى است ، که در طوس مدفون مى گردد؟!»
حضرت در پاسخ فرمود: «قبر خود من مى باشد، و طولى نخواهد کشید که طوس محل تجمع شیعیان من گردد.پس هرکس مرا در غریبى طوس با معرفت زیارت نماید، آمرزیده شود و در قیامت با من محشور خواهد شد.»