فصل سکوت

لبیک خدا

مردی بود عابد و همیشه با خدای خویش راز و نیاز می‏کردو نماز می‏گذارد و ذکر« الله،الله» از زبانش نمی افتاد .

روزی شیطان او را وسوسه کرد و به او گفت : « ای مرد ! این همه« الله،الله» کردی و سحرها از خواب خوش بیدار شدی ؛ آخر یک مرتبه شد که تو لبیک بشنوی ؟ تو اگر به در خانه کس دیگری رفته بودی و این اندازه ناله می کردی ، لااقل یک مرتبه جوابت را می داد .»

عابد دید ظاهراً حرف درستی است لذا این حرف بر او اثر کرد و وی دیگر« الله،الله» نگفت .

در عالم رؤیا هاتفی به او گفت : « چرا مناجات خود را ترک کردی ؟» پاسخ داد : من دیدم این همه مناجات می کنم و با خدا حرف می زنم ؛ ولی یک مرتبه در جواب من لبیک گفته نشد !» هاتف گفت :« من از طرف خداوند بزرگ مأمورم که جواب تو را بدهم ؛ همان درد و سوز و عشقی که ما در دل تو قرار دادیم لبیک ماست !»

کسانی که در راه و هدف ما به تلاش و مجاهدت بپردازند

«قطعاً راه های خود را به ایشان می نمایانیم و

 «بی تردید» خداوند همراه نیکوکاران است  «عنکبوت 69»

الهی! چند نهان باشی و چند پیدا؟ که دلم حیران گشت و جان شیدا. خدایا!چند خوانی و رانی؟ بگداختم در آرزوی روزی که در آن روز تو مانی. تا کی افکنی و برگیری؟ این چه وعده است بدین درازی و بدین دیری؟الهی! این بوده و هست و بودنی. من به قدر و شأن تو نادانم و سزای تو را نتوانم دربیچارگی خود گردانم. روز به روز بر زیانم، چون منی چون بوُد؟ چنانم. ازنگریستن در تاریکی به فغانم، که خود بر هیچ چیزهست ماندنم ندانم. چشم بر روی تو دارم که تو مانی و من نمانم چون من کیست؟ اگر آن روز ببینم اگر ببینم به جان، فدای آنم. پیرطریقت گوید: روزگاری او را می جستم، خود را می یافتم ، اکنون خود را می جویم او را می یابم. 

ای حجت را یاد و انس را یادگار، چون حاضری این جُستن به چه کار

ای بقیت خدا ! از ما جز چشمی برای انتظار و دلی برای امید باقی نمانده است : این چشم و دل را نیز خاک راه تو کردیم ؛ باشد که غباری از آن بر گوشه ای از قبای تو بنشیند .

به دنبال چه می گردیم ؟     چه می جوییم ؟

چه می خواهیم ؟     ... نمی دانیم !!

و تا کی چشم بر راهیم ؟ در این شبهای بی امید     

و تا کی تیره و تاریم ؟ و پنهان چشمه خورشید

و تا کی غافل از خویشیم ؟ در این دوران پر تردید ؟

و تا کی غفلت و تردید ؟   که مرد حق می آید و حق را باز آراید